بخش‌هاي اورژانس بيمارستان‌هاي ايالات متحده سالانه با بيش از 177000 ويزيت بيماران سالخورده به واسطه وقوع يک عارضه جانبي دارويي سر و کار دارند. در يک تحليل روي داده‌هاي پيمايشي روتين، داروهاي ضد انعقاد خوراکي يا عوامل ضد پلاکتي، داروهاي ضد ديابت و داروهاي داراي شاخص درماني باريک، مسوول تقريبا نيمي از تمامي ويزيت‌ها بودند (5/47%؛ فاصله اطمينان 95%؛ 8/54%-2/40%). تنها 3 دارو – وارفارين، انسولين و ديگوکسين – مسوول يک سوم ويزيت‌ها بودند (3/33%، 7/38%-8/27%)(4).
ميزان خطر مرتبط با اين 3 دارو که به طور شايعي نسخه مي‌شوند تقريبا 35 برابر بيشتر از خطر مرتبط با فهرستي رسمي از 41 داروي ديگري بود که به صورت بالقوه براي افراد مسن خطرناک شمرده مي‌شوند. اين فهرست که تحت عنوان معيارهاي بيرز (Beers) شناخته مي‌شود، به صورت گسترده‌اي به منظور سنجش کيفيت نسخه‌نويسي مورد استفاده قرار مي‌گيرد. طبق گفته پژوهشگران، شاخص‌هاي کيفيت که بر وارفارين، انسولين و ديگوکسين متمرکز هستند، ممکن است سودمندتر باشند. بهبود مختصر در وضعيت نسخه کردن و پايش اين داروها مي‌تواند تاثير مهمي در ميزان بروز عوارض جانبي دارويي در افراد بالاي 65 سال داشته باشد.
تمامي عوارضي که در اولين تحليل مدنظر قرار گرفتند به اندازه کافي براي توجيه کردن مراجعه به بخش اورژانس وخيم بودند. خونريزي آشکار از لحاظ باليني شايع‌ترين عارضه جانبي همراه با وارفارين بود (37% عوارض جانبي). هيپوگليسمي، غالبا همراه با عدم هوشياري يا تشنج، شايع‌ترين عارضه مرتبط با انسولين بود (4/95%).